Elias Emmanuel Mniko 22 yaşında ve huzur ve inancı yansıtan bir bakışa sahip. Tanzanya'nın kuzeyindeki Mwanza bölgesinde, Victoria Gölü kıyısında doğdu. Babası Emmanuel ve annesi Miluga'nın dört çocuklarını sevgiyle büyüttükleri uyum ve inanç dolu bir evde büyüdü.
Ortaokuldan beri derin bir arzu hissetmeye başlamıştı: rahip olmak. Bunu tam olarak açıklayamıyordu ama okuldaki rahipleri her gördüğünde içinde bir şeyler alevleniyordu: adanmış, sakin ve yakın. Beyaz cüppeleri içinde, zarif ve ihtiyatlı papaz adayları onu büyülüyordu. "Bu, Tanrı'nın kalbime koyduğu bir arzuydu," diyor şimdi sadelikle.
Küçük papaz okuluna girememiş olsa da Elias'ın cesareti kırılmadı. Meslek evinde bir yıl eğitim gördü. Aziz John Paul IIkendi piskoposluk bölgesinde. Orada, duanın sessizliği ve hizmetin neşesi içinde mesleğini olgunlaştırdı. Tanzanya'da rahip olmanın sadece bir yaşam tercihi değil, acil bir gereklilik olduğunu anladı..
Elias'ın bağlı olduğu Mwanza piskoposluk bölgesi büyük zorluklarla karşı karşıya. Katolikler nüfusun yaklaşık 30 %'sini oluştursa da - yaklaşık 1,2 milyon kişi - rahipler az ve topluluklar hızla büyüyor. Birçok köyde ayinler ayda sadece bir kez kutlanıyor ve bazı cemaat üyeleri ayinlere katılmak için 10 kilometreden fazla yol yürüyor. Rahiplik mesleği tüm halk tarafından umut ve inançla beklenen bir nimettir.
Her şeye rağmen Mwanza'daki Kilise canlı. İnananlar coşkulu, gençler inançlarıyla gurur duyuyor ve piskoposluk eğitim ve sağlık projelerini desteklemek için çok çalışıyor. Birçok okul ve hastane Kilise tarafından işletilmektedir. Orada, sadeliğin ve bazen güvencesizliğin ortasında, her gün umut ekiliyor.
"Harika bir deneyim yaşıyorum".
Elias şu anda Bidasoa uluslararası semineriPamplona'da. İlk kursunu bitirdi. Felsefe Yüzünde şaşkınlık ve minnettarlık okunuyor. "Harika ve kardeşçe bir deneyim yaşıyorum" diyor. Tüm kıtalardan gelen seminerlerle günlük hayatı paylaşmaktan, formatörlerden bir şeyler öğrenmekten ve diğer kültürleri tanımaktan heyecan duyuyor.
Avrupa bana pek çok şey öğretiyor" diyor. Avrupalılar çok sevgi dolu. Ama aynı zamanda siz Avrupalıların biz Afrikalılardan aile hayatının önemini öğrenebileceğinizi düşünüyorum.
İlyas sakin bir şekilde konuşur, ama her sözü içten gelen bir ateşle doludur. Rahiplik hayatının fedakârlık gerektirdiğini biliyor. Tanzanya'ya döndüğünde onu zorlu bir görevin beklediğini biliyor: birçok ruhla ilgilenmek, dağılmış topluluklara eşlik etmek, acı çekenleri teselli etmek ve halkının ortasında Mesih'in yaşayan varlığı olmak.
Bazen ailesini, toprağını, ayinlerdeki neşeli şarkıları ve neredeyse her yemeğe eşlik eden öğütülmüş mısırı düşünüyor. Ayrıca arkadaşlarını, cemaatindeki ilmihal öğretmenlerini ve kendisini Tanrı'ya "evet" demekten korkmaması için cesaretlendiren piskoposu da hatırlıyor.
Bidasoa Uluslararası Ruhban Okulu'ndaki yaşam ona bir armağan gibi görünüyor. Dua, çalışma, spor, hizmet ve aynı zamanda parti zamanları var. "Burada kardeş olmayı öğreniyoruz" diye açıklıyor. İlk başta uyum sağlamakta zorlansa da - Navarre'ın soğuğu, dili, yemekleri - bugün kendini evinde hissediyor. İspanyolcası her geçen gün gelişiyor ve gülümsediğinde bunu Afrika sıcaklığıyla yapıyor.
Elias saf değil. Hem Avrupa'da hem de Afrika'da Kilise'nin yaşadığı sorunları biliyor. Ülkesinde rahip eksikliğinin yanı sıra yoksulluk, kırsal bölgelerde eğitime erişim eksikliği ve dini senkretizm riski gibi sosyal zorluklar da var. Ama aynı zamanda sönmeyecek bir ateş olduğunu da biliyor. "Tanzanya'daki gençlerin çok fazla umudu var. Biliyorlar ki onlar Kilise'nin geleceği. Bu yüzden iyi eğitilmek, sevinçle hizmet etmek ve gerekirse canlarını vermek isterler.
Piskoposluk bölgesi Mwanza, onunki gibi mesleklerin doğuşuna tanıklık etti. Yerel büyük papaz okulu tüm adayları eğitemediği için piskoposluk Elias gibi bazılarını ülke dışındaki eğitim merkezlerine gönderiyor. Bu genç adamların bir kez daha meyve vermesi umuduyla yapılan cesur bir yatırım.
Elias geleceğe korkusuzca bakıyor. "Ülkeme geri dönmek ve halkıma hizmet etmek istiyorum. İsa gibi iyi bir çoban olmak istiyorum. Ve eğer yapabilirsem, diğer gençlerin de Tanrı'nın sesini duymalarına yardımcı olmak istiyorum. Bunu dokunaklı bir huzurla söylüyor, çünkü kendini veren bir kalpten daha güçlü bir şey yoktur.
Birçok Afrikalı ilahiyatçınınki gibi onun hikayesi de tüm Kilise için bir umut şarkısıdır. İnancın bazen solduğu bir dünyada, onun gibi sesler bize Müjde'nin Tanzanya gibi verimli topraklarda ekilerek yaşadığını hatırlatıyor.
Marta SantínDini bilgiler konusunda uzmanlaşmış gazeteci.
